De beleving van Oerol

 Vrijdag 15-6-2024

0m 09.00 moeten we in het dorp zijn om onze Oerolbandjes op te halen en om half elf komen Marion en Kees een kopje koffie aan boord drinken. Zij hebben een paar dagen Oerol achter de rug en moeten met de veerboot weer naar huis. Als het na de koffie nog droog is fietsen we snel naar het dorp voor wat boodschappen. De weersverwachting voor vandaag is koel met af en toe wat regen, voor het weekend storm en vrijwel voortdurend regen. De voorspellingen beloven voor maandag fatsoenlijk weer met ZW wind en als dat klopt kunnen we maandag naar Ameland.

We hebben op Terschelling een plekje aan de steiger.

Oerol is een fenomeen dat je minstens eens in je leven meegemaakt moet hebben. Het hele eiland stroomt vol met artiesten en performers die een week lang op allerlei plekken op het eiland optredens verzorgen. Naast ervaren en bewezen goede artiesten is er in de programmering ook ruim plaats voor aanstormend talent en experimentele kunst. Er is in verschillende dorpen op Terschelling straattheater en alleen al het volk dat op dit festival af komt is het bekijken en een bezoek aan Oerol waard. Overal op het eiland is van alles te doen, letterlijk “Oerol”, Terschellings voor ‘overal’.

S-Middags gaan we eerst naar West voor het straattheater en vinden een prachtig optreden met diverse instrumenten en zang, door de dikke rij mensen die er voor staat is het even niet mogelijk om te zien wie of wat daar precies optreden. Vanwege de aanhoudende miezer besluiten we even te schuilen en dan fietsen we naar “West aan Zee” waar in de duinen een festival terrein “de Deining” is ingericht. Op vertoon van ons bandje kunnen we er gratis in. Om 17.15 is er volgens het programma een muziek optreden waarvan Margaretha bij haar uitgebreide voorbereidingen dacht, die wil ik wel zien. Iets met Caraïbische ritmes en swing. Op het terrein vinden we tientallen “foodtrucks” , stalletjes en kraampjes waar je alle denkbare soorten eten en drinken kunt kopen. Er is een giga hoofdpodium met lichtinstallatie en een zeer volwassen geluidsinstallatie. Als 70+ boomers lopen we er ietwat vervreemd tussendoor. Daarnaast zijn er nog meerdere tenten en kleine podia waar meer intieme optredens verzorgd worden. Als we het terrein betreden speelt er een band op het hoofdpodium, swingend en luid, we vinden een zitje een beetje er vandaan en halen wat te drinken. De stoelen waar we op zijn gaan zitten horen bij een klein podium waar een paar enthousiaste jonge mensen aankondigen dat er zometeen een voorstelling gaat beginnen. Ze doen alvast wat teksten en liedjes maar dat is de soundcheck. Als het hoofdpodium stopt begint ons podiumpje aan de laatste voorbereidingen en even later begint de voorstelling. Het verhaal van een dakloze. In dit geval niet een junk, maar een jongeman die door zijn vriendin waar hij mee samenwoonde in Amsterdam op straat is gezet en ondanks een goed salaris geen plek meer heeft. Over 2 weken kan hij terecht in Leeuwarden, en dat voor een Amsterdammer, tot die tijd een kartonnen doos in het Oosterpark. De ontreddering, de instanties die je van het kastje naar de muur sturen, de reacties van het publiek, het wordt met goeie teksten en prachtige liedjes, begeleid met guitaar, yukelele en viool heel gevoelig neergezet. De waanzin van de woningmarkt in de grote steden. Als net de eerste tonen van het subtiele en gevoelige slotliedje zijn ingezet barst het volgende optreden op het hoofdpodium los en is er niets meer van te verstaan. Ook dat is Oerol, de planning is niet altijd helemaal perfect. Het enthousiaste applaus van het daklozenpubliek is nog net boven het hoofdpodium uit te horen.

De muziek op het hoofd podium is latijns amerikaans, swingend en op zich perfect om met een drankje in de hand, de ogen half toe voor de felle zon, heupwiegend van al het mooie der aarde te genieten. Maar in de harde werkelijkheid van dit moment is het koud, weinig zon, af en toe een bui en het geluid is zo hard dat je ingewanden vanzelf mee vibreren en het zonder oordoppen binnen enkele minuten gehoorschade oplevert. We zoeken de vouwfietsjes weer op, Sam voorop in het mandje en peddelen in een half uurtje terug naar de haven.