Oerol blijft een fenomeen met af en toe een prachtige verrassing, waarvan we er vandaag al 2 mochten smaken. Een pareltje straattheater en een heerlijke expeditie. Voor als je dat niet kent: een expeditie is een locatie waar een kunstenaar iets heeft ingericht. Bij veel van die dingen denk ik, misschien wel grappig maar het stelt eigenlijk niks voor en wordt met een hoop mooie woorden opgeblazen tot iets wat ik er niet in herken. Ik kan me helemaal voorstellen hoe ze in een dronken bui allerlei prachtige verhalen verzinnen rondom (n)iets. Je snapt die humor volgens mij dan ook het best als je Oerol verkent in een staat van enige dronkenschap.
Een beetje het kleren van de keizer gevoel, soms heb ik het idee dat die kunstenaar zich ergens achter een boom staat te verkneukelen dat al die mensen serieus naar zijn flauwekul staan te kijken.
Maar vanochtend hadden we een Terschellinger die een werkelijk mooi en humoristisch verhaal hield over de namen van plekken en streken op Terschelling. Marten Winters leeft op een prachtig, beetje afgelegen, stukje Terschelling, als een soort kluizenaar in een hutje. Op verzoek van Oerol, “had ik zelf nooit bedacht”, heeft hij een verhaal samengesteld over de bijzondere namen die sommige Terschellinger plekken hebben. Zijn verhaal zou oorspronkelijk van band door luidsprekers afgedraaid worden maar door bliksem en slecht weer was de techniek afgehaakt en nu vertelt hij het verhaal maar tig keer per dag zelf. En juist dat maakte het zo bijzonder. Relativering, zelfspot en verweven met reakties van eerdere bezoekers ontstaat een werkelijk uniek, prachtig, humoristisch verhaal. Genieten. Ik heb hem gefeliciteerd en bedankt voor de meest begrijpelijke expeditie van Oerol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten